Deze vraag is terecht omdat we van onze Congregatie de oudste provincie zijn met een groot aantal zusters van boven de 80 jaar en daarom moeten wij veel activiteiten aan anderen overlaten.
Als we het wandkleed bekijken dat voor het 150 jarig jubileum (in 1992) gemaakt is, zien we daarin uitgebeeld: vanaf 1920 de groei van het aantal leden van onze provincie en daarmee de apostolaatswerken als scholen, ziekenhuis, wijkverpleging en bejaardenzorg. Na deze bloeiperiode daalde geleidelijk het aantal: er kwamen geen nieuwe zusters meer bij, er gingen er alleen maar af.
Het antwoord op de bovengestelde vraag is tweeledig;
Op de eerste plaats zijn we verantwoordelijk voor het geluk van de vele oudere zusters die hun leven lang hard gewerkt hebben. Als congregatie komen we voor hen op. Hen wordt deskundige verzorging gegeven in woon-zorgcentrum St. Anna in Boxmeer.
Een beschermd, activerend leefklimaat, waar onderlinge contacten zoveel mogelijk vereenzaming moet voorkomen. Op geestelijk gebied hebben de ouderen een blijvende taak: ze zijn een centrum van gebed.
Ons apostolaat naar buiten is totaal veranderd want we hoeven geen grote instituten meer in stand te houden, maar de belangstelling voor en verbondenheid met projecten voor kwetsbare vrouwen en jongeren blijft.
Zo vragen we ons telkens weer af: “Waar staan we voor?’
“Wij volgen een kerk, die nederig is, die zoekend durft te zijn,
pelgrimerend als Gods volk onderweg,
de pluriforme kerk,
de kerk van de armen,
als Gods woonplaats onder de mensen.”
Dit is niet zonder slag of stoot gegaan, ook binnen de provincie leefden verschillende opvattingen.
Op grond van bovenstaande criteria weten we ons verbonden en ondersteunen we financieel verschillende grotere projecten in Nederland en daar buiten.
- Werkgroepen
- Bezinning
0 Comments