Ruim 32 jaar heeft Zr.Augustini zich bij het Groene Kruis ingezet voor de mensen in Tegelen. Bij haar afscheid zei ze: “Ik heb een voldaan leven achter de rug en ik vind het beslist geen ramp, dat ik afscheid van mijn werk heb genomen. Ik vind het fijn dat ik het heb mogen doen en dat ik op een prettige tijd in mijn leven kan terugzien”.
Na haar opleiding tot verpleegkundige in het ziekenhuis van Tegelen begon de van oorsprong Duitse zuster aan haar werk als wijkverpleegkundige. Het was begin april 1944, in het vierde jaar van de Duitse bezetting. Er was veel ellende en verdriet ten gevolge van de vele ziekten die toen heersten en waaraan veel mensen leden. De scabiësbestrijding was bijvoorbeeld noodzakelijk vanwege de slechte hygiënische omstandigheden ( o.a. gebrek aan zeep) terwijl ook de voedselvoorziening zeer benard was en aanleiding vormde tot allerlei ziekten. Het Groene Kruis roemde Zr. Augustini, want zij was een goede verpleegster, hartelijk voor de mensen en met veel zorg voor de haar toevertrouwde verpleegmaterialen. Zij was een pionierster voor alle wijkverpleegsters. Haar studie in sociaal casework en sociale psychologie na twee jaar opvoedkunde en een jaar dieetopleiding zal er niet weinig toe bijgedragen hebben dat zij een onontbeerlijke kracht werd. Bij gelegenheid van haar zilveren jubileum werd aan haar de medaille van verdienste van het Wit Gele Kruis toegekend voor haar werk ten dienste van de volksgezondheid.
