Zr. M. Antonine vertelt over verhuizen en loslaten.
Het St. Annaklooster gaat dicht, dus dat betekent loslaten van je vertrouwde omgeving waar je ruim 20 jaar geleefd hebt. Wat nu? Waar gaat de nieuwe weg naar toe?? Ik mocht zelf kiezen, maar dat was niet eenvoudig op de leeftijd van 84 jaar. Wat zal het zijn en welke weg?
Zo ben ik een hele tijd bezig geweest in mijn gedachten, in mijn gebed en met vertrouwen in de Goddelijke Voorzienigheid. Het was wikken en wegen. De leeftijd speelde ook een rol mee, “Hoelang kan ik zo nog verder?” Naar Blerick waar ik zelf de weg en afleiding moet zoeken of naar Boxmeer waar zo van alles te doen is voor afleiding?
De weg naar Boxmeer sprak mij meer aan en deze keuze gaf mij ook rust. Dus werd besloten : “Eind juni verhuizen.” De voorbereiding begon met alles te nummeren, in te pakken, en te beslissen: “Wat neem ik mee, en wat niet?” Dit was al een stuk loslaten. 26 Augustus zou de verhuiswagen komen, alles werd ingepakt en wegwezen, ook ikzelf ging met zr.Magdalien mee naar Boxmeer. Wat er toen in mijzelf gebeurde weet ik niet. Ik kreeg een heel raar en onrustig gevoel in mij, toen voelde ik echt waarvoor ik gekozen had.
Daar aangekomen stond de kamer vol dozen en spullen. Door de hulp van zr.Magdalien,Marian, Reggie en mijzelf was alles gauw opgeruimd. ‘s Avonds kon ik een beetje tot rust komen, ik had een heel raar gevoel: “Nu zit ik hier, hoe zal het gaan ?” Gelukkig was er een medezuster die zich over mij ontfermde en ik dacht: “Laat het gebeuren, de Voorzienigheid is er ook nog voor mij” Ik wist dat het voor 4 dagen was, want daarna ging ik 8 dagen in retraite. De retraite gaf wel een beetje rust maar de gemengde gevoelens bleven nog, want na de retraite was de weg weer terug naar het Annaklooster. Daar middageten en afscheid nemen van het personeel. Begeleid door zr.Veronique en zr.Cornelia vertrok ik weer naar Boxmeer en nu was het voorgoed. Het was 8 september 2015 .
In het begin was het wennen met de medezusters, de wegen, de omgeving enz… Door mijn inzet en de gedachte: “Laat het gebeuren, en heb vertrouwen in de Voorzienigheid” is het mij gelukt om mij thuis te voelen en mij aan te sluiten bij de activiteiten die er zijn voor de bewoners. Achteraf heb ik mij meer zorgen gemaakt dan misschien nodig was, maar nu voel ik mij weer thuis, een nieuwe weg! Het leven is wel anders geworden: Eerst…. het werk werd je opgelegd, je droeg de verantwoording mee voor het Annaklooster. Nu…. mag ik zelf kiezen en invullen wat de dag brengt, meer ontspanning, rust, en vrijheid … Het lukt mij al aardig om hier een weg in te vinden, en ik vind het ook fijn.
Dus het gaat mij goed, mijn dank voor alles. Zr.Antonine.